W dzisiejszym świecie, gdzie ciągły pośpiech i napięcie to codzienność, coraz więcej osób poszukuje skutecznych form wsparcia psychicznego. Jedną z nich jest psychoterapia psychodynamiczna, metoda leczenia, która wciąż owiana jest wieloma mitami.
Już słowa Glenna O. Gabbarda w książce Długoterminowa psychoterapia psychodynamiczna sugerują, że nadszedł czas na zmianę podejścia do tego tematu. Być może trzeba (…) obalić pewne mity, pisze Gabbard, demistyfikując stereotypy otaczające tę praktykę. Prawda jest taka, że terapeuta nie milczy przez całą sesję – wręcz przeciwnie, jest aktywnym uczestnikiem procesu terapeutycznego.
Mity psychoterapii często zakładają także, że terapeuta posiada nadnaturalną zdolność czytania w myślach. Tymczasem praca ta opiera się na dialogu i współpracy z pacjentem. Dzięki temu pacjenci mają szansę lepiej zrozumieć siebie i swoje emocje, a co za tym idzie – skuteczniej radzić sobie w życiu codziennym.
Powszechnie panujący mit zakłada również, że psychoterapia to proces bez końca. W rzeczywistości jednak każda terapia ma swoją strukturę i cele do osiągnięcia. Zatem nie trwa ona dłużej niż jest to konieczne dla osiągnięcia pożądanych zmian.
Mówi się też często o konieczności zmiany orientacji seksualnej przez pacjenta lub leżeniu na kanapie podczas sesji. Takie przekonania są całkowicie nieaktualne i nieodzwierciedlają prawdy o współczesnej psychoterapii psychodynamicznej prowadzonej przez profesjonalistów.
Psychoterapia to nie archeologiczne wykopaliska umysłu – to proces rozwoju i odkrywania siebie, który może przynosić ulgę i nowe perspektywy. Zatem warto pamiętać o tych faktach, gdy rozważamy pomoc specjalisty.
